Strona:Henryk Sienkiewicz-Humoreski z teki Worszyłły.pdf/133

pierwszeństwo ostatniemu, i nawet rzekła kiedyś do córki.
 — Faniu, na miłość Boga! nie pozwalaj Iwaszkiewiczowi poufalić się ze sobą.
 Fania podniosła na matkę błękitne oczy.
 — Soyez tranquille chère mère!
 — Ja wiem, że przecie o nim nie myślisz, ale nawet i stosunki zażyłości z takim człowiekiem, to już rzecz trochę kompromitująca.
 Papiery Iwaszkiewicza doszły do minimum.
 Przyjmowano go odtąd tak zimno, że na dobrą sprawę powinien był poprostu pójść do stu... kropek i nie bywać więcej, ale on mimo to bywał, bo każdy człowiek ma jakąś achillesową piętę, a w Iwaszkiewiczu tą piętą był niewymowny pociąg do błękitnych oczów Fani.
 Złotopolski nie uważał go nawet za współzawodnika.
 — Ot, jakiś parvenus, który się wcisnął do gramundu — mawiał o nim.
 „Gramund” znaczy w ucywilizowanym polskim języku: wielki świat.