Andrzej Kijowski znany krytyk literacki, znany prozaik zadebiutował w „Miniaturach krytycznych“ (1961) jako felietonista literacki. Wbrew tytułowi książka Kijowskiego niewiele ma wspólnego z krytyką literacką sensu stricto i przynależy w całości do felietonistyki literackiej. Trzeba dodać, że jest to felietonistyka w najlepszym gatunku. Można nawet zaryzykować twierdzenie, że w felietonie literackim Kijowski najefektowniej demonstruje swój temperament pisarski, że ten gatunek literacki najlepiej odpowiada rodzajowi jego talentu.
W prozie artystycznej Kijowskiego widać, że uprawia ją krytyk literacki. Taki stan rzeczy może budzić takie czy inne wątpliwości. W krytyce literackiej Kijowski jest za mało konsekwentny i za mało samodzielny w myśleniu, a ponadto literatura interesuje go bardziej jako fenomen socjologiczny niż jako zjawisko samo w sobie doniosłe. Mniej zobowiązująca forma felietonu wyzwala w Kijowskim śmiałość myślenia, a ponadto stwarza mu odpowiednie pole do popisu dla jego umiejętności pięknego i efektownego pisania. Kijowski potrafi pisać błyskotliwie, ze swadą i bardzo kunsztownie. Pod tym względem „Miniatury krytyczne“ to prawdziwy majstersztyk literacki.
Zwrócono uwagę na kunsztowność literacką felietonów Kijowskiego, ponieważ sztuka pięknego pisania
Strona:Henryk Bereza - Sztuka czytania.djvu/305
Ta strona została przepisana.
GŁODY
