Strona:Dante Alighieri - Boska komedja (tłum. Porębowicz).djvu/407

 

64 

Stała, wróżbami anielskiego pienia

Już przedtem sercu memu objawiona,
Śląc oczy ku mnie po przez nurt strumienia.

 

67 

Chociaż na twarz jej spadała zasłona

Z uzielenionej oliwami głowy,
Tak, że mym oczom była utajona,

 

70 

Jednak słyszałem, gdy z giestem królowej,

Zaczęła mówić, patrząc mi w oblicze,
Jak człek, co wyrzut gotuje surowy:

 

73 

»Przypatrz się: Jam jest, jam jest Beatrycze.

A więc raczyłeś wspiąć się na te schody?
Wiedziałeś, jakie w tym świecie słodycze?«

 

76 

Oczy me padły na zwierciadło wody,

Lecz gdym się przejrzał, powiodłem po łanie
Kwiecia, bo wstyd mi ubarwił jagody.

 

79 

Jak serce w dziecku na matki łajanie,

Tak się na głos jej we mnie onieśmieli,
Bo gorzkie w smaku jest politowanie.

 

82 

Zamilkła; po niej śpiewali anieli:

W tobiem, o Panie, położył nadzieję..^[1]
Nie dokończyli zwrotki i stanęli.

 

85 

Jako na grzbiecie italskim^[2] topnieje

Śnieg i śród borów zrazu w lód się zmienia,
Gdy od słowiańskiej strony wiatr powieje;

 

88 

Kiedy zaś z lądów, gdzie brak czasem cienia^[3],

Zadmie, wnet taje z gorącym podmuchem,
Jako gromnica taje od płomienia;

 

91 

Tak jam bez westchnień stał i z okiem suchem,

Zanim poczęli śpiew święci duchowie,
Nucący zgodnie ze sfer wiecznym ruchem.

1. W tobiem o Panie, początek psalmu XXX, 2.
2. na grzbiecie italskim, tj. w Apeninach.
3. W. 97—8. od słowiańskiej strony, tj. od północno-wschodniej Slawonii; z lądów, gdzie brak czasem cienia, tj. z Afryki, gdzie w pewnych porach roku słońce stoi na samym zenicie.