Słownik etymologiczny języka polskiego/pluć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pluć, plunąć, plwać, spluwać; plwacz, pl(u)waczka, plwociny, plwotka (por. rus. plowoje dieło); z przyrostkiem -g (jak w struga): plug-awy, plugawić, plugacz; pluna, ‘ślina’, w 17. wieku. Prasłowo; tak samo u wszystkich Słowian: cerk. pluti, plują, plwati, pluwati, plinąti obok plunąti, rus. naplewat’, itd.; bez s- nagłosowego. Lit. spiauti, ‘blwać’, łaciń. spuo, goc. speiwan, niem. speien; grec. ptyō (również bez s-). Nasze i czeskie plj z pj mogłoby rozstrzygać, czy wsuwanie l między p-j (por. rus. ziemla, lublu, kuplu i t. d., wobec naszego ziemia, lubię, kupię) było niegdyś ogólnosłowiańskie, zachowało się na Wschodzie i Południu, a zginęło na całym Zachodzie; tu jednak to l może dźwiękonaśladowcze raczej; por. blwać (pod bluć).
