Słownik etymologiczny języka polskiego/patyna
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
patyna (i patena), z łaciń. i włos. patina, ‘diskos’ w cerkwi, co kielich okrywa, podawana do całowania (przysłowie: kuda kuchti do patyny); także w znaczeniu ‘powłoki zielonawej bronzu i spiżu’, włoskie (patina, ‘lak’, itd.). Ale patynka, patynek, ‘pantofel’ (już u Mączyńskiego, r. 1564), z włos. pattino, ‘trepki’, franc. patte, ‘noga’, od niem. Pfote czy Patsche, ‘noga’ (?).
