Słownik etymologiczny języka polskiego/pąć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
pąć, ‘droga', pierwotnie rodzaju męskiego, »z pąci« jeszcze w 15. i 16. wieku; ocalało w nazwie pątników, ‘pielgrzymów, co święte dróżki (do Częstochowy) odprawiają’; prus. pintis, ind. patha- i pantha-, ‘droga’, grec. patos, ‘ścieżka’, i pontos, ‘morze’ (‘przeprawa’), łac. pons, pontis, ‘most’, niem. Pfad, ‘ścieżka'. W 16. wieku i pątować, pątnikować, ‘pielgrzymować’. To samo z samogłoską e w słowie pięta (p.). U wszystkich Słowian tak samo.
