Słownik etymologiczny języka polskiego/narty
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
narty, ‘łyżwy’, właściwie ‘ski’, u nas o Rusi używane, więc niby obce, ale nárt w czeskiem (i u nas) znaczy ‘część stopy’, ‘przyszwę’ (por. napiętek), a to jest złożone z na- i ret, rta, ‘szpica’ (cerk. rŭt, ‘szpica, dziób’; przeniesione na ‘usta’ u Czechów i na Rusi, nam obce, ret, rtu, rus. rot; na Bałkanie ‘pagórek’). Nie podano też dotąd słowa fińskiego czy innego, od którego dałoby się wywieść narty. W 16. wieku w Wielkopolsce częste narty, ‘lasy’.
