Słownik etymologiczny języka polskiego/gaworzyć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
gaworzyć, zamiast goworzyć (por. imię Goworek), jak gawiędź- zamiast gowiędź-; ‘mówić, prawić’; w tem znaczeniu niemal u wszystkich Słowian, rus. goworit’, czes. howorziti; pierwotne znaczenie ‘wrzawy, wrzasku’, ocalało w cerk. U nas dziś arcyrzadkie; zamiast goworu mamy gwar (p.). Pień jest gow-, -or przyrostek; gow- dla ‘wołania, wrzawy’ i ‘beku’ (gowiędo ?); w grec. goaō albo boaō, ‘wołam, biadam’; ind. (zdwojone) dżo-guwe, ‘ogłaszam’, ‘sławię’.
