Słownik etymologiczny języka polskiego/dziób
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
dziób i dziub, dzióbek, dzióbać, dzióbnąć; d- przystawione, jak w dzwon; ale pierwotna postać z twardem z-, zob, zobać, cerk. serb. rus. czes. zobati, ‘dziubać’, zob dla ptaków; postaci odpowiednie naszej po ruskich i czeskich narzeczach, dziob, dziub, diob, diub; dziubaty (dzióbasty), o ‘twarzy ospowatej, podziobanej’.
