Słownik etymologiczny języka polskiego/chynąć (się)
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
chynąć (się), ‘rzucić się’, to samo co szynąć (p.), z chyb-nąć; »ledwie dzień głowę chynie«, »i już się był dzień z południa chynął«, »wiatr chynie« (łódkę itp.), »chynął ognia« (‘zachwycił’), »konie w bok się chyną« (w podobnych przykładach nasuwa się chynąć jako *chytnąć, ?); por. rus. chinut’ sia, ‘chylić się’.
