Słownik etymologiczny języka polskiego/brzmieć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Strona w Wikisłowniku
| |
brzmieć, brzmienie, o ‘głosie’, i o ‘wzdęciu’, nabrzmiały, nabrzmiewać, z dawniejszego brznieć, częstego jeszcze w biblji: »brznieli w trąby«, »a gdyż zabrzni zwięk trąbny«, »głos jeż brzni«, »aby brzniał«. Tak samo u Czechów i Słowieńców, brnieti, brnim, małorus. brenity; z brzmieć por. bułg. brŭmczŭ i brŭmkam, brŭmbal, ‘bąk’ (narzeczowe u nas brzmiel). Z innych języków przytaczają tylko postaci z m, łac. fremo, ‘grzmię’, niem. brummen, dawne bremo, dziś Bremse, o ‘bąku’; ind. bhramara-, ‘pszczoła’, grec. forminks, ‘cytra’.
