Słownik etymologiczny języka polskiego/brzęk
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
brzęk, brzęczeć, brząkać, brząknąć, brzdąkać, brzdąknąć, brzękacz, pobrzękacze (‘grosze’), brzdęk, urobione stałym przyrostkiem -k od *bren w brznieć = brzmieć (p.). Prasłowo; nosówka jego ocalała (dla naśladowania dźwięku) nawet u tych Słowian, co się nosówek pozbyli wszystkich: rus. brienczat’, małorus. breńkaty, słowień. brenczati i brenketati, serb. brencati, ‘brząkać’, czes. brnk, brnkati, obok zwykłej ich wymiany ę na ja, e: rusk. brjacat’, serb. brecati, breczati, ‘trzaskać’, łuż. brjakaś. Z wokalizacją na o, brąk-, czes. brouk, ‘chrząszcz’. — Słowa dla brzęku, ‘głosu’, przechodzą stale i na ‘wzdęcie’ wszelakie, por. zabrzmiał (‘głos’) i nabrzmiał (‘wzdął się’), więc brzęknąć znaczy i ‘nabrzmiewać’, (»obrzękła twarz«), tak samo na Rusi: nabrjaknut’ i obrjaknut’, słowień. zabreknem, ‘nabrzęknę’, lit. brinkti, ‘nabrzmiewać’, branka, ‘obrzmiałość’; dla głosu ma Litwin postać z dźwięczną: brenzgu i branzgu, ‘dźwięczę’. P. brzmieć.
