Słownik etymologiczny języka polskiego/brzeg
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
 Artykuł w Wikipedii
| |
 Strona w Wikisłowniku
| |
brzeg, z prasłow. *berg, pierwotnie nie ‘kraj lądu’, lecz ‘wyniosłość’, ‘góra’, por. śląski Brzeg (Brieg); niem. Berg, ale to nie pożyczka: spólne to słowo obu językom, a co do g zamiast z (z powodu irańskiego barezah-, ‘góra’), por. gęś, gwiazda z takiem samem g słowiańskiem zamiast oczekiwanego z, albo barzo i brgo. Urobienia: wybrzeże, nadbrzeżny. U wszystkich Słowian tak — i w temże samem znaczeniu: cerk. brěg, rus. bierieg, czes. brzeh, serb. brijeg (czy tu i nazwa Priegnitz, niby Brzeżan?); awest. berez, ‘wysoki’; może i niem. Burg. Cerk. brěgynję, ‘nimfy’, może również ‘duchy górskie’, nie ‘brzeżne’.
