Słownik etymologiczny języka polskiego/łożyć
| <<< Dane tekstu >>> | |
| Autor | |
| Tytuł | Słownik etymologiczny języka polskiego |
| Wydawca | Krakowska Spółka Wydawnicza |
| Data wyd. | 1927 |
| Miejsce wyd. | Kraków |
| Źródło | Skany na Commons |
| Indeks stron | |
łożyć na co; częstotliwe -łagać zastępujemy przez -kładać; liczne złożenia, czasownikowe i rzeczownikowe: dołożyć (dokładać, i tak stale i u innych); rozłożyć (w przenośnem znaczeniu ‘rozważyć’); założyć, założyciel, i założyć się z kim o co, t. j. pierwotnie: ‘dać coś w zakładzie’; wyłożyć (również przenośnie); ułożyć; przełożyć; przyłożyć się do czego; »obłożyć batami«. Rzeczowniki: rozłóg (por. rozległy; rozłożysty); połóg (położnica); nałóg (nałożyć się do czego); przyłóg i odłóg (»odłogiem leżeć«, o polu); wyłogi (u sukni); załoga, w podwójnem znaczeniu: dawniej ‘pomoc’ (pan zakłada chłopa, dając mu inwentarz), przestarzałe; dziś: ‘garnizon’ (i okrętowy); i tu -kład stale obok, a więc obok załoga: zakładka; przełożyć, ale przekład, itd.; podłoga jednak tu nie należy, p. dłażyć. Od łog-, leg-, p. lec.
