Jeśli mi Miłość rady nie udzieli. Za śmierć ja chyba żywot mój wymienię — Tak to, z nadziei zgonem, żądz mych cienie Smutną mi duszę trwożą coraz śmielej!
Że życie moje coraz mniej mam w cenie, Czyż się to komu dziwnem zda? jeżeli Bezdrożem, w wichrach, w mgłach, wśród mórz topieli, Ster precz rzuciwszy, wiedzie je zwątpienie!
Tak jest, nie inny Sternik dziś je wiedzie, W braku owego, który, w Niebo wzięty, Świta już ztamtąd raczej oczom duszy,
Niżeli ziemskiej wzroku mego biedzie — A mnie — myśl sama, że wśród burz, w odmęty Lecę, na skroni szron we włosy pruszy! —
