To ona (Antoniewicz, 1828)

<<< Dane tekstu >>>
Autor	Karol Antoniewicz
Tytuł	To ona
Pochodzenie	Sonety, zeszyt pierwszy
Data wyd.	1828
Druk	Józef Schnayder
Miejsce wyd.	Lwów
Źródło	Skany na Commons
Inne	Cały zeszyt Pobierz jako: EPUB  • PDF  • MOBI
Indeks stron

›››

[27]

TO ONA.

---

E poi ch’amor die me vi fece accorta
Fur i biondi capelli allor velati,
E l’amoroso sguardo in se racolto!
 Metastasio.^[1]

---

Czy słońce z Oceanu dzwigneło się łona?
Jakiegoż światła, iarawe promienie,
Ponurey nocy, przedarłszy cienie,
Uyrzała dusza, w myślach zatopiona?

Lampa, na nieba błękicie zwieszona,
Nie samasz słyszy miłości westchnienie?
W powietrzu słodkie rozeszło się brzmienie,
Echa zadrzały: to ona! to ona!

Gdy kwiaty zwiędłe przyciska do łona,
I łza, z uśmiechém, mięsza się wiéy oku,
Cała natura zabrzmiała: to ona!

Gdzie tylko stanie, zdróy życia wytryska,
Gdzie okiem rzuci, iasny promień błyska,
Zbliża się do mnie — iak gwiazda w obłoku!

---

1.  Autorem tych słów jest Petrarka, błędnie przypisane są Metastasiu. Jest to fragment sonetu XI z cyklu Sonety do Laury, oryg. łac. Rerum vulgarium fragmenta (czytaj w oryginale).

Tekst jest własnością publiczną (public domain). Szczegóły licencji na stronie autora: Karol Antoniewicz.