Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Sztandary polskie
[241]SZTANDARY POLSKIE. [243]
Polskich sztandarów ptak[1],
Wieczystej chwały znak,
W błękitny wionął szlak,
Dumnie, jak wprzód!
Błysnęła zorza z chmur,
Znalazła w sercach wtór,
A orzeł bielą piór
Osłonił lud!
Hej, ludu! czoła zniż:
Twe orły wieją wzwyż:
Tak szły na armat spiż
Za dawnych dni!
Swobody głoszą wieść!...
O! Ty je umiesz nieść
I ginąć za ich cześć
W potokach krwi!
[244]
Pod tych sztandarów wiew
Wolności dźwięczał śpiew,
Za wolność ciekła krew
Przez tysiąc lat!
Kto ich nie umie czcić,
Kto zrywa wieków nić, —
Ten z nami nie wart żyć!
Ten nie nasz brat!
Pod nowej zorzy wschód,
U złotych jutra wrót,
Nie pyta: skąd twój ród?
Ten sztandar nasz!
Gdzie wolny duch się wzbił,
On zawsze pierwszy był
I święcił krwią swych żył
Swobody straż.
Więc cześć sztandarom tym,
Co w mroku długich zim,
Wzwyż duchy wiernym swym
Umiały wznieść!
Za kaźń męczeńskich lat!
Za noc więziennych krat!
Za świętych ofiar kwiat
Na wieki cześć!
|
- ↑ Na czele Pochodu Narodowego w r. 1905 niesiono chorągwie polskie z 1831 i 1863 r. O tych sztandarach mówi wiersz.
• PDF 
• MOBI 
