Strona:Zofja Żurakowska - Trzy srebrne ptaki.djvu/52

 — Ale rodzice wasi nie mieszkali tu przecież? — rozpoczął znowu wywiad.
 — Nie, już mówiłyśmy ci, mieszkali z nami w Krakowie, tatuś był profesorem uniwersytetu, zostawił masę rękopisów, które teraz dziadzio z Sylwją porządkują. Potem się je wyda, bo tatuś podobno był wielkim uczonym. Rodzice umarli w pierwszym roku wojny — wtenczas to dziadzio zabrał nas tutaj.
 — I nikt tu do was nie przyjeżdża?
 — Z początku przyjeżdżali, ale dziadzio nikogo nie wpuszczał, więc już się zniechęcili. Nawet ciocia, która bardzo się z tego powodu na dziadzia gniewa. Ale mojem zdaniem dziadzio ma rację, bo albo się wierzy w to proroctwo, albo nie...
 I nagle Lidja spłonęła rumieńcem. Jakże fatalnie jej się to słowo wyrwało!
 — Lidjo, Lidjo, czy jesteś na «przechodniu»?
 Jestem — odkrzyknęła, uszczęśliwiona z tej dywersji, która ją ratowała z opresji.
 Z alei wypadła Aglae zziajana i oburzona.
 — Czy to ty zostawiłaś drzwi od drugiej wieży otwarte?
 — Nie. A dlaczego?
 — Dlatego, że pan Fruziński rozbity jest