Strona:Zofia Dromlewiczowa - Szalona Jasia.djvu/13

na wsi, nie mogłabym się obyć na stałe bez wsi, bez lasu zwłaszcza.
 — Tak, ty możesz zostać inżynierem.
 — Tybyś też mogła, gdybyś chciała.
 — Ale nie chcę, ale nie chcę! — zawołałam przerażona. — Wiesz przecież, że matematyka przejmuje mnie wstrętem niesłychanym. Rysować także nie umiem.
 — A więc czem będziesz, Jasiu? — zapytała Hala poważnie.
 — Nie wiem, nie wiem.
 — Nie rozumiem tego. Masz już lat prawie piętnaście. Jak można w tym wieku nie wiedzieć jeszcze czego się pragnie! Rozumiem gdybyś była nieinteligentną, głupią, to co innego. Ale tak!
 — Nie wiem, doprawdy. Wciąż pragnę czegoś innego. Niekiedy myślę, że byłoby dobrze nauczyć się poprostu ogrodnictwa.
 — Dlaczego ogrodnictwa? — rozłościła się Hala.
 — Tak, Halusiu, właśnie ogrodnictwa. Już widzę, jak podlewam kwiaty z wielkiej, zielonej polewaczki, o zachodzie słońca.
 — Wybrałaś sobie śliczne zajęcie.
 — A co, może nie lubisz podlewać kwiatów, może nie robisz tego z zapałem co wieczór?
 — Owszem, takie zajęcie poboczne, ale przecież nie cel życia i dążenie w przyszłości.
 — Strasznie jesteś mądra i poważna, Halu — śmiałam się.