Strona:Zofia Dromlewiczowa - Siostra lotnika.djvu/16

 „Napisz mi, jak się nazywasz naprawdę i skąd się tu wzięłaś? Dlaczego nikt nie wiedział, że przyjeżdżasz. Czy długo tu zostaniesz?“
 Asia kiwnęła potakująco głową i pod spodem zaczęła pisać odpowiedź.
 „Nazywam się Agnieszka, ale gdy byłam mała nie umiałam wymówić tego imienia i nazywałam się zawsze Asią. Tak już pozostało. Przyjechałam dziś rano.“
 Asia zamierzała wypisać jeszcze wiele wiadomości i szczegółów ze swego życia, lecz przeszkodził jej wzrok wuja, który wyraźnie patrzył w ich stronę. Przypomniała sobie, że przecież znajduje się w szkole i że podczas lekcji należy uważać.
 — Resztę powiem ci później — szepnęła.
 — Tomku, powiedz dalszy ciąg wiersza — powiedział pan Jasiński.
 Tomek podniósł się z miejsca. Wiersz umiał dosyć dobrze, wyrecytował go więc szybko.
 — No, nieźle, mógłbyś jednak uczyć się trochę pilniej.
 — Proszę pana, umiałem przecież.
 — Umiałeś nieźle, wiem, że jesteś zdolny, ale za mało przejmujesz się nauką. Mogłeś go się nauczyć doskonale.