Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/78

doba mi się, nie każda odważyłaby się na coś podobnego.
 Po chwili kobieta w cekinach wychyliła się z za kotary i wywołała starego. Znowu trwały jakieś naradzania się i szepty, potem Karolinka roześmiana i zadowolona powróciła.
 — A teraz pomówię z Ludwikiem i z Janką; muszą nam też pomóc — oznajmiła, schodząc ze schodków wozu.
 — Z tymi będzie o wiele trudniesza sprawa.
 — Wątpię, a zresztą to przecież ja i Jaś występujemy, tego nam zabronić nie może.
 — Jakto, tylko ty — zawołał Antoś. — A ja nie? Myślisz, że będę ciebie podziwiał i płacił za bilet? Nie chcę, niech mnie podziwiają.
 — Wiedziałem, że się do nas przyłączysz — zawołała Karolinka.
 Rozmowa z Ludwikiem trwała rzeczywiście dosyć długo, faktem jednak jest, że Karolinka dopięła swego.
 Gdy bowiem w godzinę później stary klown nawołylał publiczność na przedstawienie cyrkowe, słychać było wyraźnie:
 Jedyny występ fenomenalnego skrzypka. Mały chłopiec z pałacu. Cudowne dzieci!