Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/58

 — Nie uspokoję się! Jak pani śmi, tak mówić na Karolinkę, na moją Karolinkę? Nie pozwalam.
 — Jasiu!
 — Karolinka jest o wiele mądrzejsza od pani i od wszystkich wokoło i jest lepsza także i nie można jej przekupić.
 — Muszę tam iść — zawołała Karolinka, zawstydzona, że jej goście są mimowoli świadkami domowych scen.
 — Ten mały to jednak dzielny chłopak — mruknął Antoś.
 Karolinka pobiegła naprzód.
 Coś tam mówiła przyciszonym głosem, coś tłomaczyła, prosiła.
 Jeszcze kilka razy słychać było podniesiony głos panny Anny, jeszcze kilka razy wołała groźnie.
 — Jasiu!
 Lecz potem nastąpiła cisza.
 Jak Karolinka zdołała osiągnąć zgodę, tego dzieci nie wiedziały, w każdym razie wróciła po kilkunastu minutach z uspokojonym Jasiem i zaproponowała swoim gościom, aby się wybrać następnego dnia, samego rana autem do miasteczka.
 Propozycja nie spotkała opozycji, przeciwnie