Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/57

 — Pojedziemy, panno Anno?
 — Powiedziałam przecież, gdybyś był grzecznym chłopcem.
 — Dobrze już nie powiem nikomu, że pani wyjeżdża, gdzieś na spacer na całe pół dnia.
 — Jasiu!
 — A to dopiero! Ma z nim utrapienie — wyraził Antoś głośno myśl wszystkich słuchaczy tej rozmowy.
 — Przecież pani chciała, abym był grzeczny — powiedział Jaś tak słodkim głosem, że niewiadomo było, czy myśłi tak, jak mówi, czy szykuje nową a przykrą niespodziankę.
 — Gdybyś był naprawdę grzeczny tobyś wiedział dobrze, co należy mówić, a czego nie należy.
 — Panno Anno, ja już będę ideałem.
 — A cóż porabia Karolinka?  — Nie wiem.
 — Może znowu biega w spodniach po okolicy.
 — Może — powiedział Jaś tajemniczo.
 — Zwarjowana jest ta dziewczyna.
 — Karolinka nie jest warjowana — wrzasnął nagle Jaś z całej siły.
 — Dlaczego tak krzyczysz, uspokój się natychmiast.