Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/55

jak udaje wobec Karolinki opiekuna i dorosłego mężczyznę.
 — Cóż ci to szkodzi?
 — Mnie nic. Ale posłuchaj, ten Jaś naprawdę wspaniale wygrywa.
 Skrzypce umilkły nagle.
 — Już mu się znudziło — powiedziała Karolinka z żalem — niekiedy potrafi grać całemi godzinami, nie można go się doprosić, aby przestał, a czasem to tak, jak teraz, pogra kilkanaście minut i już ma dosyć.
 — Panno Anno! Panno Anno! — usłyszały głos Jasia.
 — O, panna Anna widocznie przyjechała.
 — Panno Anno! — wołał Jaś — czy to tak ładnie, że pani wyjechała na całe popołudnie.
 — Któż to pozwolił ci się wtrącać do moich spraw? — odpowiedział kobiecy głos.
 — Ja się nie wtrącam, ja się dziwię.
 — Nie dziw się za bardzo.
 — Panno Anno, pani przecież powiedziała Karolince, że pani jedzie na spacer na pół godziny, a tymczasem pani wróciła po czterech godzinach.
 — Jasiu, uspokój się. Nie wtrącaj się do nie swoich rzeczy.