Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/39

pełnie dobrze, ubierz się i przyjdź do nas na dół, na podwieczorek.
 — Nie mogę, nie mogę, — zapewniał Jaś nagle osłabionym głosem.
 — Je cię proszę, Jasiu.
 — Ależ daj mu spokój, — przemówił rozgniewanym głosem Ludwik, — przecież ten smarkacz po głowie ci jeździ. Skacze jak wiewiórka, zdrów jak ryba, a teraz się mizdrzy jak stara histeryczka. Niech nie schodzi i niech nie je podwieczorku.
 Karolinka spojrzała błagalnie na Ludwika.
 — Widzisz, on był ciężko chory, — szepnęła.
 Na Jasiu jednak wywarł ton Ludwika piorunujące wrażenie.
 — A co będzie na podwieczorek? — zapytał potulnie.
 — Poziomki ze śmietaną.
 Jaś skrzywił się. Prędko jednak powiedział:
 — Dobrze, przyjdę.
 — To świetnie, ubieraj się teraz, a my wyjdziemy jeszcze do ogrodu.
 — Przepraszam, Karolinko, że się uniosłem, ale już patrzeć nie mogłem, że się z nim tak męczysz.