Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/156

 — Tak ludzie są strasznie niespostrzegawczy — zauważyła Janka z westchnieniem.
 — Martwi mnie jednak, że te poszukiwania trwają tak długo.
 — Może nic nie znajdziemy?
 — Ja też tak myślę, ale szkoda mi tego zaciekawienia, tych poszukiwań.
 — Któż mógł schować skarb? — dziwiła się Janka, — któż mógł napisać tę kartkę?
 — Prawdopodobnie jakiś mój przodek. Właśnie o tem myślę bardzo często.
 — Przed kim go ukrył, dlaczego nie powiedział nikomu, przecież tej kartki mogłam również dobrze nie znaleść nigdy, tak samo, iak nie znalazł jej mój ojciec i dziadek, a może i ludzie, którzy dawniej żyli.
 — Nie, Ludwik mówi, że pismo wskazuje na nie tak dawne pochodzenie.
 — Ale mogłam jej nigdy nie znaleść, nikt by się o tem nie dowiedział. A poza tem jeżeli już zostawiał jakieś wskazówki, to dlaczego nie napisał wprost: skarb znajduje się tu i tu, wchodzi się tam tak, a nie inaczej. Przecież ta karteczka wystarczy tak samo, aby rozpocząć poszukiwania.
 — Tak, ale przewidywał widocznie, że będzie