Strona:Zofia Dromlewiczowa - Przygoda.djvu/148

 — O, to zupełnie co innego! — zmienił ton na poważny Ludwik.
 — Więc uważasz, Jasiu, że to znaczy ukrycie skarbu?
 — Wiem, że tak jest! — oświadczył Jaś z największą powagą.
 — W takim razie trzeba odcyfrować klucz.
 — Próbowaliśmy już, ale nam się nie udało.
 — Zaraz, Antek jest przecież specjalistą do tych rzeczy. Chodź, Antosiu.
 Obaj chłopcy usiedli obok siebie. Karolinka opowiadała tymczasem Jance szeptem o wrażeniu jakie wywarła na niej znaleziona karteczka. Jaś pochylił się nad Antosiem.
 Praca odcyfrowania trwała dosyć długo. Wreszcie usłyszały głos Ludwika:
 — Ach, już mam.
 — Przeczytałeś?
 — Jeszcze nie, ale już wiem na czem klucz polega. Litera wskazuje od której litery trzeba liczyć wstecz, cyfra ile liter trzeba przejść wstecz. I odwrotnie niekiedy, nie wstecz, a naprzód, o już wiem, dwa razy wstecz, raz naprzód.
 Praca chłopców trwała aż do podwieczorku.