Strona:Zacharyasiewicz - Nowele i opowiadania.djvu/69

 — Rozporządzić... — wyjąkła — córkę moją polecam opiece...
 Tu zabrakło jéj głosu.
 — A co z majątkiem? — wołał daléj do ucha stryjaszek.
 Umierająca dała jakiś znak głową, którego stryjaszek nie mógł zrozumieć.
 — Jak rozporządzasz pani majątkiem? — zapytał powtórnie.
 Ten sam znak głową. Euzebia zalewała się łzami i nie słyszała o co pytał stryjaszek.
 Wreszcie zapytał po raz trzeci.
 Pani Scholastyka otworzyła oczy i usiłowała coś wymówić, ale nie mogła. To, co wymówić chciała, sprawiało jéj pewną boleść. Ale olbrzymie oko nad nią patrzało nieubłaganie, a przed tém okiem nie można było nic ukrywać...
 — Ja... nie... mam... majątku! — wyszeptała wreszcie i zamknęła oczy.
 Zadziwił się stryjaszek. Czy pamięć ją opuściła? Czy mówi w gorączce?...
 — Panno Euzebio! — zawołał — tu chwile drogie... Pytałem matki o ostatnie rozporządzenie majątkiem... w takim razie trzeba porządku w interesach...
 — My nie mamy majątku! — załkała Euzebia — mamy tylko pewne wsparcie od krewnych!...
 Stryjaszek zamilkł i o nic więcéj nie pytał.
 Tymczasem nadbiegł pan Melchior z góralami. Wylano sporo wody na omdlałą, która po niejakim czasie rzeczywiście przyszła do siebie.