Strona:Zacharyasiewicz - Nowele i opowiadania.djvu/29

wszystko to było daremne dla dwojga ludzi na umajonéj sośniną łódce, którzy patrząc smutno przed siebie, nic nie widzieli i nic nie słyszeli!...
 — Mój Boże! — ozwała się Euzebia po niejakim czasie — ktoby mi był powiedział, że tak piękną podróż w tak smutnem odbędę usposobieniu!
 — Wszak pani ten smutek mogła była przewidzieć jeszcze na owym popasie w karczmie! — odparł pan Juljan.
 — Wtedy byliśmy jakoś bliżéj siebie!
 — Prawda, zato dziś jesteśmy bardzo oddaleni.
 — Dla czegóż pan się oddalasz?
 — Bo pani już od początku byłaś oddalona ode mnie!
 — Może się panu tylko tak zdaje!
 — Nic tak daleko ludzi od siebie nie oddala jak rzeczywista społeczna pozycya.
 — Jaka pozycya?
 — Pozycya pani jest świetna... jesteś słońcem, które może mieć znakomite planety... a ja człowiek nieznaczny, jedno małe kółko w niezmierzonéj machinie świata!...
 Euzebia zwiesiła smutno główkę.
 — Niech pan nie budzi we mnie próżności — odpowiedziała po chwili — bo to nie jest droga do serca!
 — O, gdybym znał tę drogę! — z entuzyazmem zawołał aspirant — choćby prowadziła przez same ciernie i głogi... gdyby trzeba było krwią znaczyć ślady swoje na téj drodze...
 — Panie Juljanie! łódka mocno się kołysze!...
 — Wtedy nie zawahałbym się ani chwili...