Strona:Zacharyasiewicz - Nowele i opowiadania.djvu/185

nieszczęsny koncept, że do Warszawy przyjechał. I począł sobie wyrzucać:
 — Tfu, mospanie! Czterdzieści lat miałem rozum, a na starość zbłaźniłem. Po co mi było do téj zepsutéj Warszawy przyjeżdżać! Cóż biedny szlachcic bez ręki dzisiaj pomoże? Zapewne, gangrena to prawda, ale przecież nie w całém ciele choroba. A im daléj od raka, tém zdrowsze członki. Na futorku trzeba dziś siedzieć, a nie w sejmie. Bo tam zdrowie, a tu gangrena. Tam trzeba to zdrowie konserwować, mospanie, a z tamtąd wejdzie i do głowy.
 Tak dumał sobie stary szlachcic, a dumał bardzo rozumnie. Spojrzawszy na płaczącą Dorotę zbudził się jakby ze snu, przetarł oczy, a patrząc ostro na nią, tak się ozwał.
 — Dorotko, kukułeczko moja, ciebie ktoś oczarował!
 — Odmawiam trzy razy na dzień litanię do św. Antoniego.
 — Widać, że mimo tego...
 — A modlę się tak szczerze, prawie zawsze z płaczem!
 — To wszystko ten król...
 — Jegomość król nic nie winien...
 — Oho, mrugał do ciebie — widziałem...
 Dorotka spiekła raka i jeszcze rzewniéj płakać zaczęła. Po chwili rzekła:
 — Wujaszku, ja pójdę do klasztoru.
 — Masz babo reduty! — krzyknął pan Wilga — nie mówiłem, że ją ci Włoszyska oczarowali... Odmów Antyfonę i litanię do św. Antoniego, połóż się na prawym boku spać, uczyniwszy przód na poduszce krzyż święty,