Strona:Zacharjasiewicz - Chleb bez soli t.2.djvu/53

wa figowego, kołysał się szpetny kakadu, sięgając po słodki owoc.
 Środkiem tych różnych grup drzew i kwiatów, prowadziła wygodna ścieżka, po której snuły się pary rozmawiające. Szerokie liście zasłaniały często ich głowy, często znikały całe postacie, aby się znowu za chwilę okazać w zielonych ramach innego świata.
 U góry pozawieszane lampy różnokolorowe rzucały czarodziejskie światło na kwiaty, krzewy i przesuwające się między niemi ludzkie postacie. Na samym środku biły dwie fontany, wyobrażające Amora i Psychę.
 Obszar cieplarnia zajmowała znaczny. Pomiędzy jednem i drugiem skrzydłem, znajdowała się przestronna sala, z wszelkiemi przyborami do teatrzyku. Były tam malowane na płótnie drzewa, skały i zamki.
 Właśnie ku tej sali zmierzał teraz wojewoda z Krystyną. Nachylił się do niej i szeptał jej do ucha:
 — Czy nie czujesz pani woni tej południowej atmosfery, w której te szczęśliwe kwiaty rosną i dojrzewają?
 — Kwiaty widzę — odpowiedziała Krystyna — a przy pomocy ich widoku, wyobrażam sobie tę atmosferę, która takie barwy i wonie tworzy.
 — Nieprawdaż? Musi to być atmosfera gorąca, jasna, przejrzysta, jak atmosfera ludzi szczęśliwych.