Strona:Z pennsylwańskiego piekła powieść osnuta na tle życia.pdf/31

—   27   —

regi smutnych szarego koloru zabudowań, jakby domków z kart, po nad którymi tu i owdzie wystrzela wieżyczka kościoła.
 Tam mieszkają górnicy.
 Z punktu, na którym stoi Jan, widać bliżej jedno większe, a w dali dziewięć mniejszych miasteczek, w których razem mieszka około 35,000 polskiego ludu.
 Wysokie czarne brechy, ogromne nasypy wydobytego z wnętrza gór węgla, czarnego kamienia i miału, jak kretowiny gęstymi plamami szpecą krajobraz.
 Ale powietrze przesycone balsamiczną wonią dojrzałego liścia, który opada z drzewa.
 — Upić się można tem powietrzem. — myśli Jan z rozkoszą wciągając go w płuca. Wzrok tymczasem błądzi po krajobrazie.
 — Krew w rzece... wygląda jakby spłynęła krwią — wyrwa mu się półgłosem.
 — I szczyty skąpane w krwi — zabrzmiało dźwięcznym głosikiem tuż obok niego.
 — Niech pan patrzy.
 — Prawda! — odpowiedział zwracając wzrok w kierunku ręki urodziwego dziewczęcia, które wysunęło się nagle z poza krzewu leszczyny.
 — Prawda — powtórzył i dopiero po chwili wyraz zdziwienia zamigotał mu w oczach.
 — Panna Jadzia — zawołał poznając — skąd panna Jadzia tutaj, tak nagle...
 — Orzechy zbieram — odpowiedziała z uśmiechem i wyciągnęła rączkę na powitanie.