Strona:Złoty Jasieńko.djvu/228

skurczonego mecenasa, któremu zmęczenie nadawało pozór chorego i zbiédzonego człowieczka w nader kwaśnym humorze. Nieznajomy był właśnie po przekąsce i w nader różowém usposobieniu. Spojrzał na tego zwiędłego eleganta, który nadawał sobie tony pańskie i litość go wzięła.
 — Cóż to? trafiłeś pan, rzekł, na brak koni? a! każdego to spotkać może, szczęściem żem się ja pośpieszył, ale na poczcie jak we młynie, kto piérwszy zajechał — ten miele.
 — To téż czekam cierpliwie — odparł mecenas.
 — A w którą pan stronę, jeśli wolno spytać? bo tu się szosy rozchodzą.
 — Ja ku Zakrzówku.
 — Ja także.
 — Na stacyą przyszłą, jeśli panu pilno, mógłbym pana dobrodzieja podwieźć.
 — Serdeczne dzięki składam, ale jakże powóz porzucić. Pan téż do Zakrzewka?
 — W tę stronę, w tę stronę.
 — Ja tylko do Zakrzewka — rzekł mecenas.
 — Do prezesa?
 — Pan go zna?
 — Trochę — dawniéj — daleka.
 — Mam nawet dosyć pilną sprawę, bo jestem prawnikiem z powołania, a tego rodzaju interesa zwłoki nie cierpią.