Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/55

 — Zła wymówka. Nic ci pomimo to nie przeszkadzało do przyjścia.
 — Powiedz od razu, że chcesz mieć słuszność i dajmy temu spokój.
 — Ja nie chcę mieć słuszności, ale nie chcę być narażaną na śmieszność.
 Maurycy wzruszył ramionami.
 — Gdybyś sobie zadała trud przyjść tutaj, to byłabyś mnie zastała — odparł.
 — Miałam latać za jegomością! Ot to, zaraz! Żeby sobie panicz wyobrażał, że za nim szaleję. O nie, nie jestem taką gęsią, mój kochany!
 — A przyszłaś dzisiaj.
 — Prosto przez ciekawość... chciałam się dowiedzieć, czyś w domu.
 — I widzisz, że jestem — rzekł Maurycy, obejmując ręką kibić młodej kobiety, która się uwolniła, aby w jednej chwili zdjąć futro i kapelusz.
 Panna Oktawia była to ładna dziewczyna dwudziestodwu lub dwudziestotrzy letnia, z bujnym, czarnym włosem, z czarnemi oczyma, czerwonemi ustami i białemi zębami, bardzo powabna i któraby była jeszcze powabniejsza, gdyby nie malowanie, którego nadużywała.
 Maurycy znowu ją chciał uścisnąć.
 Wyrwała się, wołając:
 — Precz! Jestem wściekła!
 — Cóż to za grymasy? — zapytał młodzieniec, zaczynając się śmiać na nowo. — Cóżem ci zawinił?
 — Nie wiem, ale zgaduję...
 — Zdaje ci się, moja droga. Przysięgam, że jestem niewinny jak anioł! No, usiądź przed kominkiem i ogrzej sobie łapki, które muszą być zlodowaciałe!
 I Maurycy łagodnie zmusił Oktawję, aby usiadła przy kominku w obszernym fotelu.
 — Jacy oni pochlebcy, ci mężczyźni, gdy chcą, aby im przebaczyć! — rzekła młoda kobieta, nie mogąc się wstrzymać od śmiechu. — Głupi byłby, ktoby im wierzył! No, siadaj bałamucie!
 — Już się nie gniewasz?
 — Siadaj najprzód... Tam, dobrze... Teraz mówmy...
 — I owszem....
 — Nie będziesz kłamał?
 — Ja nigdy nie kłamię. Cóż chcesz wiedzieć?
 — Coś robił wczoraj wieczorem i dziś w nocy?