Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/5

 Człowiek, którego stróż nazwał Cabirolem, był podmistrzem w owym warsztacie, gdzie pracowali jego towarzysze.
 Szedł naprzód, inni za nim gęsiego.
 Nagle zatrzymał się naprzeciw wielkiego grobowca w stylu gotyckim, do którego prowadziły drzwi z otworem w kształcie trójliścia i krzyknął przeraźliwie.
 — Co takiego — spytał robotnik, który szedł tuż za nim.
 Podmistrz rękę wyciągnął ku ziemi.
 — Patrz... — odezwał się głosem drżącym.
 — Cóż to? — mówił dalej robotnik — a to jakby krew?
 — A tak — prędko odpowiedział Cabirol — to krew, ale skąd?
 Trzeci robotnik zbliżył się do grobowca.
 — Stąd! — wykrzyknął, wskazując na próg z czarnego marmuru, przy którym widać było strugę skrzepniętej krwi.
 — Co to znaczy? — szepnęło dwóch czy trzech robotników.
 — Niech diabli mnie porwą, jeśli wiem, ale musimy się dowiedzieć — powiedział Cabirol i wspiąwszy się na palce, przyłożył oczy do drzwi żelaznych grobowca.
 — Widzicie tam co? — zapytały ciekawe głosy.
 — Nic, nic.
 — A jednak to stamtąd.
 — Widzę tę ścianę naprzeciw, może z drugiej strony będzie lepiej...
 — Poszukajmy...
 Mówiąc to, robotnicy otoczyli grobowiec dokoła.
 Grobowiec był dość wysoki, rozmiarów majestatycznych i zajmował przestrzeń około dwudziestu ośmiu do trzydziestu łokci kwadratowych. Ściany boczne, tak samo, jak i drzwi, zaopatrzone były w otwory, lecz otwory te znajdowały się tak wysoko, że zajrzeć w nie nawet olbrzym nie mógłby. Jednak łatwo było dać sobie z tem radę.
 — Podstawiajcie plecy! — rozkazał Cabirol.
 Jeden z robotników, ciekawością pałający, czem prędzej stanął przy ścianie i podstawił grzbiet. Podmistrz wlazł na tę zaimprowizowane schody, uchwycił się za płaskorzeźbę i dosięgnąwszy otworu przesunął przezeń głowę. Nagle wykrzyknął, rzucił się w tył i padł blady jak śmierć, wargi mu drżały, twarz wyrażała zgrozę...
 Robotnicy otoczyli go natychmiast, a na widok tak wyraźnego przestraszenia, sami stali zastraszeni. Strach wysoce jest zaraźliwy, sami bali się, nie wiedząc czego. Nareszcie jeden z nich spytał niepewnym głosem:
 — Cóż tam jest?
 — Kobieta.
 — Kobieta? — powtórzyli czterej robotnicy.
 — Tak.
 — Nieżywa... zabita!...