Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/281

 — Trzeba ich odszukać.... trzeba ich znaleźć... Trzeba Lartiguesa wydobyć z zasadzki, w którą dał się złapać. Co za fatalną miał myśl, że chciał poznać się z tą kobietą.
 Szli, przyspieszając kroku, torując sobie drogę wśród ciżby rozpychając wszystkich, kto im miejsce tamował.
 Patrzano na nich, jak na warjatôw, a przynajmniej, jak na pijanych.
 — Z jednej strony ty — rzekł Verdier — z drugiej ja.
 Rozeszli się w przeciwne strony. Po kwadransie znów się stawili na tem samem miejscu i spojrzeli po sobie pytająco:
 — Nic — rzekł Maurycy.
 — Nic — powtórzył Verdier, jakby echo.
 Obaj wspólnicy, zawiedzeni w oczekiwaniu, milczący, uważali już za niepotrzebne rozchodzić się znowu i razem udali się wielkiemi schodami do sieni.
 Nagle Verdier głucho krzyknął.
 — Co takiego? — zapytał Maurycy.
 — Spojrzyj tam!....
 I mniemany opat wskazał na czarne domino z czerwoną wstęgą, które czekało przy kontramarkarni na Lartiguesa, który właśnie kładł na siebie paltot. Aime Joubert oglądała się dokoła, czy się nie zjawi jaki agent; będąc pewna, że się Lartigues jej nie wymknie, przestała na chwile śledzić go oczami.
 Verdier przecisnął się przez tłum i szepnął mu do ucha, zrywając z ramienia wstążki po których można go było poznać.
 — Rzuć tę kobietę, alboś zgubiony.
 — Dlaczego zgubiony? — spytał złoczyńca ze zdumieniem.
 — To kobieta z policji... chodźmy.
 Verdier wciągnął Lartiguesa w tłum osób, który się tłoczył przed kontramarkarnią.
 Obaj już znikli, gdy agentka, dziwiąc się, że zdobycz jej nie nadchodzi, zaczęła jej szukać.
 Maurycy widział wszystko, i teraz wcale się już nie niepokojąc wrócił do Walentyny, która czekała nań z niecierpliwością.
 Aime Joubert chodziła tu i owdzie, rozglądając się bacznie, drżąca, przestraszona!
 — Poznał mnie! — wyszeptała głucho. — Uciekł! Uciekł!... Trzymałam go w ręku i straciłam! O, szatan chyba broni tego złoczyńcy!
 Po krótkim tym monologu pobiegła do kancelarji policyjnej, mieszczącej się w gmachu teatru.
 Tu w kilku słowach opowiedziała komisarzowi dyżurnemu co się stało.