Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/272

 W tejże chwili Jodelet, przebrany za pajaca, przystąpił do maski z czerwoną koronką. Aime Joubert, jak czytelnicy już wiedzą.
 — Nic nowego? — zapytała.
 — Nic — odpowiedział Jodelet — co pani każe?
 — Nic. Do pana już należy reszta nocy. Niech pan powie Martelowi, że i on jest już także wolny.
 — Kiedy mamy się z panią widzieć?
 — Jutro.
 — Gdzie?
 — U naczelnika policji śledczej. W gabinecie.
 — O której?
 — O dziesiątej.
 Jodelet skłonił się i oddalił.
 — A czy i na maskaradzie ma pani nadzieję znaleźć jego ślad? — zapytał hrabia Iwan.
 — Przyszłam tu na wszelki wypadek, ale bez nadziei.
 Hrabia Iwan, który się dał widzieć na sali, podążył za wicehrabia Guyem d‘Arfeuille, który rozmawiał właśnie na schodach z kilku przyjaciółmi.
 — Pójdę do Oktawji! — rzekł doń hrabia półgłosem.
 — Zjesz z nami kolację?
 — Nie, dzisiaj tu nie zostanę — odpowiedzią! d‘Arfeuille.
 — Więc do jutra?
 — Do jutra!
 Rozstali się i hrabia udał się do Oktawji.
 — A! jesteś nareszcie! — zawołała z miną radosną młoda kobieta, zobaczywszy hrabiego. — Tak się spóźniłeś, mój drogi Juanie, czas mi się wydawał tak długim.
 — Widocznie musisz się nudzić? — zapytał hrabia.
 — Nie może mi być wesoło, gdy ciebie niema. A przytem nie lubię tych hucznych zabaw.
 — Czy pragniesz do domu powrócić?
 — Chcę, czego ty chcesz. Jedźmy.
 Oktawja wstało, pożegnała się z przyjaciółkami, które przywiozła ze sobą, wzięła hrabiego pod ramię, wyszła z nim z loży i oboje skierowali się ku schodom.
 W pięć minut Maurycy wrócił do swych wspólników.
 Maurycy stanął z nimi we framudze okna.
 — I cóż? — zapytał go Verdier.
 — Mówiłem z Oktawją.