Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/177

 Do tej przekonywującej rekomendacji Marja dołączyła od siebie wzruszającą prośbę i złożywszy ręce, z oczyma wilgotnemu mówiła z prawdziwem uczuciem o biednem dziewczęciu.
 Pani Dubieuf nie wahała się ani na chwilę i obiecała jak najprędzej zobaczyć się z tą, o której jej opowiadano.
 — Dziś jeszcze odbierze mój list — dodała.
 Ojciec i córka serdecznie podziękowali przełożonej, i odeszli uradowani.
 Wróciwszy do domu, Maria napisała kilka słów do Symony.
 Doniosła jej o rezultacie odwiedzin i o tem, że pani Dubieuf przyśle jej list.
 Rzeczywiście, na list nie trzeba było długo czekać.
 Przełożona pensji prosiła szwaczkę, ażeby przyszła nazajutrz.
 Symona ledwo wierzyła w tak niespodziewane szczęście.
 Życia jakby więcej nabrała od tej nagłej opieki, jaka się nad nią rozciągnęła w jednej chwili.
 Po raz pierwszy, jak daleko sięgały jej wspomnienia, przewidywać mogła dla siebie życie spokojne, bez wszelkiej walki, bez wszelkich trosk.
 Następnego dnia o godzinie oznaczonej w liście, Symona ubrawszy się w najlepszą suknię, udała się piechotą na pensję.
 Bardzo osłabioną czuła się jeszcze i drżała ze wzruszenia.
 Im bardziej zbliżała się do mieszkania pani Dubieuf, tem bardziej zwiększało się jej wzruszenie, a serce jej się ściskało.
 Zamiast radości i nadziei, jakiemi serce jej powinno było być przepełnione, Symona czuła jakiś smutek, jakąś trwogę bez przyczyny.
 Ogarniało ją dziwaczne przeczucie.
 Domyślała się jakby, że w tym domu, gdzie ją widocznie czeka szczęśliwa przyszłość, dozna nowych boleści, nowych doświadczać będzie cierpień.
 — E! to przecie niedorzeczne — mówiła do siebie — staje się szaloną!
 Usiłowała, ale daremnie, odpędzić te czarnej myśli.
 Tymczasem szła, coraz dalej.
 Wreszcie przyszła na ulicę Ville d‘Eveque i zatrzymała się przed wielkim gmachem okazałym, ale trochę ponurym z powierzchowności.
 Furtka była zamknięta w bramie. Symona więc zadzwoniła.
 Prawie natychmiast otworzyła się furtka i ukazał się w niej człowiek w szarem ubraniu z posrebrzanemu guzikami.
 Był to odźwierny pensji. Stawał się także ogrodnikiem, kiedy zdejmował to szare ubranie i wdziewał płócienną bluzę.
 — Czego pani sobie życzy? — spytał Symenę uprzejmie.