Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/115

 — Wątpi pani memu słowu? — zawołał hrabia.
 — Jak najzupełniej, a gdybym uwierzyła, panie hrabio, czyżbyś nie mógł mnie poczytać słusznie za szaloną?
 Pan ze mną nie możesz być szczęśliwym.
 Poznałeś mnie pan dopiero przed pięciu minutami.
 — Jestem w Paryżu dopiero od tygodnia — odpowiedział Iwan a widziałem panią już trzy razy.
 — Doprawdy?
 — Słowo honoru!
 — Za pierwszym razem zachwycałem się panią, za drugim razem pokochałem panią.
 — Tak?
 — Pan wie, że czasem dość jednej iskry, ażeby wzniecić pożar, a jednego spojrzenia, ażeby serce rozgorzało.
 Za trzecim razem, gdy spotkałem panią, już uwielbiałem.
 — A za czwartym razem, to jest dzisiaj — spytała młoda kobieta tonem, wciąż z lekka drwiącym — za czwartym razem co się stało?
 — Stało się to, żem zmysły przez panią stracił i jestem pani zupełnym niewolnikiem.
 — E! Niewolnictwo w Europie zniesione!
 — Tak, ale ja chcę zachować swe więzy! A pani chce zostać moją władczynią?
 — Przyjaciółką... — to bardzo poważne pytanie — trzeba pomyśleć, później pomówimy o tem.
 A słowa te wymówiła kobieta z wiele obiecującym uśmiechem.
 Maurycy, ukradkiem przypatrywał się Oktawji.
 — Zręczna, co się zowie — pomyślał — postrzeliła Rosjanina i zrobi z niego wszystko, co zechce, ale jednak nie męża.
 Damy po cichu wypytywały o majątek hrabiego i dowiedziawszy się, że ma z tuzin milionów, zazdrosnem okiem patrzyły na Oktawję, i szczęśliwą rywalkę brały na języczki.
 Starszy garson uroczyście oznajmił, że podają obiad.
 — Czy wszyscy już są? — zapytał d‘Arfeuille.
 — Nie ma jeszcze Paskala — odpowiedziała Adela de Sivrac.
 — Paskal Landilly bardzo jest miły, ale prawdziwe z niego uosobienie niepunktualności — odpowiedział wicehrabia — weźmiemy się do niego, gdy przyjdzie. Przytem sam już będzie w rozpaczy, że panie przez niego czekały. Chodźmy do stołu.
 Każdy z gości wicehrabiego, podał ramię jednej z dam i wszyscy parami przeszli do obszernej sali, gdzie stół był nakryty, i usiedli, jak się komu podobało.
 Zbytecznem, zdaje się, będzie nadmieniać, że hrabia Iwan, usadowiony naprzeciw gospodarza, miał za swą sąsiadkę Oktawję.
 Początek obiadu mija zwykle w milczeniu.
 Każdy, głodny jeszcze, zajmuje się ostrygami, pasztecikami i