Strona:X de Montépin Tajemnica grobowca.djvu/106

 — Jakto? ty także będziesz na tym obiedzie?
 — Będę. Spotkałem się z wicehrabią, który mnie bardzo uprzejmie zaprosił, a kiedy się dowiedziałem że i ty tam będziesz, przyjąłem zaproszenie.
 — Więc tyś sobie wciąż ze mnie żartował? — wesoło zawołała Oktawja.
 — Niby trochę.
 Brawo! Zachwycona jestem. Ale głupstw nie rób. Ledwie że się znamy. Spotkaliśmy się dwa czy trzy razy w towarzystwie.
 — Bądź spokojna. Zachowywać się umiem. Możesz ostrzeliwać swego Rosjanina, ile ci się podoba. No. — dodał Maurycy z udaną obojętnością — cóżeś robiła, rozstawszy się mną?
 — Dlaczego o to pytasz?
 — Tak, przez ciekawość.
 — Wróciłam do domu.
 — Wprost?
 — Tak.
 — A śniadanie gdzieś jadła?
 — U siebie.
 — Toś nie była u jubilera?
 — U jubilera? — powtórzyła Oktawja, ze zdziwioną, miną. — A! — dodała, przypominawszy sobie — miała oddać twą spinkę do przerobienia.
 — Właśnie.
 — Nie jeszcze. Czy ty to chcesz mieć zaraz? Mogę wstąpić do jubilera, jadąc na obiad.
 — Przeciwnie, rozmyśliłem się inaczej.
 — Nie chcesz, ażeby obstalowałam dla ciebie obrączkę do krawata?
 — Nie!
 — A to dlaczego?
 — Bo nie będzie stosowna z temi prześlicznemi, spinkami, jakie mi podarowałaś dzisiaj.
 — Masz słuszność. Każę zrobić taką obrączkę jak te spinki.
 — A tamtę spinkę mi oddasz?
 — Nie zostawię ją sobie na pamiątkę.
 Jedyna to rzecz, jaką będę miała od ciebie.
 Maurycy prawie dopiął celu do którego dążył.
 Niebezpieczna spinka zostanie w ręku Oktawji, która oczywiście nie będzie jej pokazywała nikomu.
 Nie uważał za potrzebne nalegać, przynajmniej jak na teraz.
 — Nie mówmy o tem — rzekła — jeżeli, chcesz ją mieć to weź.
 Zaczynało się ściemniać.
 Oktawja kazała podać światło.
 — No, do widzenia, mój drogi — odezwała, się do Maurycego.
 — Wypędzasz mnie?