Strona:X de Montépin Marta.djvu/79

 — Ona będzie mogła uczynić to dopiero wtedy, gdy jej rozkażę spać i kiedy siłą woli mej odosobnię duszę od materji.
 — To uśpij ją pan!
 — Przedewszystkiem muszę pani powiedzieć, że, pomimo nieprzepartego wpływu na nią, niepodobna jej widzieć tego, co ma widzieć, jak pani chcesz, jeżeli nie zaprowadzimy łączności między nią a osobą, która popełniła zbrodnię.
 — Jakże zaprowadzić tę łączność?
 — Kładąc jej do rąk jaki przedmiot, który należał do tej osoby. Jeżeli nie masz pani takiego przedmiotu, to nie jest możebne.
 — Mam, czego pan sobie życzysz.
 I Weronika podała O’Brienowi brelok, oderwany od łańcuszka zegarka Roberta Verniere.
 — Ależ, zapytał magnetyzer, udając ździwienie, w takim razie widziałaś pani tego nędznika?
 — Widziałam go dwa razy.
 — To go pani znasz?
 — Znam go z twarzy, ale nie znam jego prawdziwego nazwiska. Gdyby nie to, czyżbym tu przyszła? Przychodzę zapytać pana o prawdziwe nazwisko nędznika.
 — A ja nie będę mógł pani powiedzieć.
 — Jakto? Mówiłeś pan przed chwilą, że pańska wiedza nie zna wcale granic.
 — Ten wypadek jest jedynym wyjątkiem. Jasnowidząca może widzieć czyny, postępki, twarze i opisać je, ale nazwisko, rzecz niematerjalna, leży po za jej obrębem.