Strona:X de Montépin Marta.djvu/78

 — Czy chcesz pani radzić się mnie z powodu tych ran i ich następstw?
 — Nie, panie.
 Przez kilka sekund O’Brien przyglądał się uważnie oczom niewidomej.
 — Być może jednak, że nie jesteś pani nieuleczalną, wyrzekł po tem badaniu.
 — Utrzymujesz pan, że możnaby mi wzrok przywrócić? zawołała Weronika. Czyżbyś się pan tego podjął?
 — Ja, nie.
 — Któż więc?
 — Specjaliści, dość śmiali, dla spróbowania operacji trudnej i niebezpiecznej, gdyby się nie udała.
 — Niebezpiecznej dla życia?
 — Tak.
 — To jej nie spróbuję, choćby były widoki powodzenia. Wnuczka moja potrzebuje mnie. Ja chcę żyć.
 — Czy to dla dziecka chcesz pani mej porady?
 — Nie, panie.
 — Więc po co pani przyszłaś?
 — Ażeby pańska wiedza mną pokierowała, ażeby dała mi sposoby poznania i oddania w ręce sprawiedliwości nędznika, który zamordował mego protektora, ukradł jego majątek i podpalił dom, a którego wspólnik chciał mnie zabić i oślepił. Czy pańska wiedza będzie mogła to uczynić?
 — Wiedza moja nie ma wcale granic! odpowiedział doktor z przesadą. Jasnowidząca, uśpiona snem magnetycznym, i wypytywana przezemnie, odpowie.
 — To wypytuj się pan prędko i niech odpowiada!