Strona:X de Montépin Marta.djvu/324

mnie, jeżeli nie dla niego... Weroniko, przebacz mu... Alino, przebacz mu.
 Ci, do których się zwracała, odwrócili głowy. Aurelja powstała, drżąca, i podeszła do męża.
 — Ponieważ nie możesz się spodziewać przebaczenia, zabij się więc, wyrzekła.
 Obłok krwawy przesłonił oczy Roberta. Wyciągnął rękę do Filipa.
 — Dawaj! wyrzekł głucho.
 I pochwycił rewolwer, cofnął się o krok, wziął na cel pasierba, nacisnął cyngiel, strzelił.
 Potem zwrócił broń ku sobie, roztrzaskał sobie głowę i runął na dywan.
 Dwa strzały nastąpiły tak prędko po sobie, że jakby tworzyły jeden.
 Filip stał.
 Kula, która go miała zabić, na dwa palce przeleciała od czoła i strzaskała lustro przy ścianie.
 Kobiety krzyknęły z przerażenia i padły na kolana.
 Pani Verniere straciła przytomność.
 — Sprawiedliwości stało się zadość! wyrzekła Weronika tryumfująco.
 Marta drżąca ujęła babkę za rękę.
 — Umarł, babciu, szepnęła jej do ucha. Niech mu Bóg przebaczy. Pomódlmy się za niego.
 W tejże chwili kilku gości weszło do gabinetu, zwabieni odgłosem strzałów.
 Filip, zapanował nad sobą.
 Młodzieniec z twarzą zmienioną pod wpływem wzruszenia, do zrozumienia łatwego, podszedł do ciekawych.