Strona:X de Montépin Marta.djvu/307

wnuczka porwane zostały z pańskiego domu. Czy to wszystko prawda?
 — Niestety.
 — Czy przynajmniej wykryto jakie poszlaki przeciw złoczyńcom?
 — Nic...
 Oznajmienie o podaniu śniadania, przerwało rozmowę.
 Potrawy były wytworne, wino jaknajlepsze, biesiada odbywała się bardzo wesoło.
 Robert rozmawiał z werwą i ochoczo, jak człowiek, którego myśli wolne są od wszelkich trosk.
 Daniel liczył biesiadników. Wszyscy ci, którzy, znajdowali się u niego przed dwoma tygodniami, byli i tutaj!
 Około godziny trzeciej, po kawie, zapalono cygara, wstano od stołu i goście Roberta rozproszyli się po krętych alejach i pod rozłożystemi drzewami ogrodu.
 Bratobójca, zbliżywszy się do Klaudjusza Grivot, zamienił z nim szybko te kilka wyrazów:
 — Czy wiesz o wszystkiem? Weronika i Marta...
 — Poszły na lepszy świat, dla otrzymania nagrody za cnoty. Możemy więc teraz spać spokojnie.
 Rozeszli się Filip ani na chwilę nie tracił z oczu ojczyma. Zdaleka widział krótką jego rozmowę z majstrem.
 — Dość mi powiedzieć słowo, pomyślał, a sąd schwyta tych dwóch nędzników! Cierpliwości! Trzeba unikać skandalu, przez wzgląd na matkę.
 Wybiła godzina czwarta. Daniel Savanne pogrążony w głębokich rozmyślaniach, skierował się mimowiednie