Strona:Wincenty Rapacki - Król Husytów.djvu/157

każdy z nich, ilu ich jest, dla siebie coś uszczknąć pragnie.
 Otrząsnął się pan Jędrzej, odgarniając potężnym ramieniem tę ćmę, i idzie na ratusz.
 Godzina oczekiwania.
 Wrzaski tłumu...
 — Wieści! Wieści!
 Z ratusza padają słowa:
 — Prokopi! Obaj Prokopi wodzami!
 Tabor podzielił się odrazu na dwa stronnictwa.
 Najskrajniejsza część husytów przybrała nazwę Orfanitów, albo osieroconych i nad niemi objął władzę Prokop Mały. Druga połowa poszła pod rozkazy Prokopa Wielkiego.
 I Praga przeżuwa owo orędzie Taborytów.
 Trwają narady tygodnie całe.
 Niezgoda szarpie wszystkich.
 Panowie układają się z cesarzem. Utrakwiści stają przy Korybucie.
 Mnich husycki Gedeon grzmi z ambony przeciw Moabitom i Filistynom i woła, aby się łączyć z Prokopami.
 — Precz z namiestnikiem polskim! nie chcemy króla!
 Wtedy wpada przychylny Korybutowi Rohiczana i zagrzewa go do czynu.
 Wydano rozkaz Wilhelmowi Kostce, aby buntowników ścinać kazał na ratuszowym placu.