Strona:Wincenty Kosiakiewicz - Trzydzieści morgów.djvu/18

w łapę pięcio-rublowy papierek. Potem dała mu jeszcze pięć rubli i myślała sobie, że już dosyć zapłaciła.
 Aplas o więcej zaczął się upominać, roześmiała się Jagna i wprost mu powiedziała.
 — Ho! ho! chcecie tyle pieniędzy, a robota wasza nie warta tego.
 Ale Niemiec się uparł. Nie było więc co robić.
 Jagna sięgnęła do kuferka i wyjęła trzyrublowy papierek.
 — No wiedzcie, że jestem dobra kobieta — rzekła do Niemca. — Macie tu trzy ruble, ale to ostatnie. Więcej i nie przychodźcie, bo nic już nie wskóracie.
 Niemiec nie odpowiedział nic, spojrzał jeno zpodełba na Jagnę i schował pieniądz do kamizelki.
 Poszedł też zaraz do karczmy i mieszkał tam przez dwa dni, póki ostatniego grosza nie przepił. Gdy zaś wyspał się i wytrzeźwiał, poszedł wprost, jak ćma do ognia, do chałupy Bartka.
 Skoro Jagna go ujrzała wchodzącego, pomyślała sobie, że trzeba Niemca wypędzić, bo inaczej on ciągle będzie łaził, jak się złasi.
 — Czego chcecie? — spytała go ostro.
 Ale Niemiec wcale się jej tonem nie zmartwił.
 — Wy wiecie, czego ja chcę — odrzekł spokojnie.
 — No, czego?
 — Pieniędzy.
 — Jakich znowu pieniędzy?
 — Moich pieniędzy. Tych, co mi się od was należą.
 — Nie gadalibyście po próżnicy — odrzekła Jagna. — Nic wam się nie należy i nic nie dostaniecie. Idźcie sobie, bo jak mój przyjdzie, to was jeszcze potłucze.
 — Potłucze? — zapytał Niemiec spokojnie. — No, niech potłucze. Ja się nie boję.