Strona:William Shakespeare - Burza.pdf/12

ska akcja przeciwko teatrowi, sięgająca swojemi początkami już końca XVI wieku, która doprowadziła w r. 1642 do zupełnego zamknięcia teatru w Anglji. Kiedy zaś w r. 1660, z restauracją Stuartów, otworzyły się sceny angielskie, zapanował na nich niepodzielnie duch francuskiej tragedji pseudoklasycznej, przyniesiony z wygnania francuskiego przez Stuartów.
 Zerwała się nić tradycji szekspirowskiego teatru. Szekspira nie przestano w zasadzie cenić, ale podziw był mniejszy, niż przed pół wiekiem; na dzieła jego patrzano raczej jak na coś »genjalnie barbarzyńskiego«, co wymagało poprawek i przeróbek. Toteż jakkolwiek w tych czasach zaczynało w Anglji kiełkować pewnego rodzaju literackie kronikarstwo, nie zwrócono uwagi na możność uzupełnienia dość szczupłej o jego życiu tradycji ustnej przez zwrócenie się do żyjących jeszcze bezpośrednich jego potomków i zebrania pozostałych po nim manuskryptów i zapisków. Kiedy więc później naukowa krytyka zabrała się do odsłonięcia tajemnicy jego życia, wśród mnóstwa nieprzewertowanych ksiąg i zapisków urzędowych i prywatnych znalazła kilkadziesiąt suchych szczegółów, które do rozświetlenia życia duchowego Szekspira przyczyniły się bardzo niewiele, a do histoji twórczości o tyle tylko, że pozwoliły do pewnego stopnia ustalić chronologję jego dzieł. Jeżeli dodamy, że szereg tych znalezionych dokumentów był sfałszowany (bo fałszowanie dokumentów historycznych w końcu XVIII i w pierwszych trzech dziesiątkach lat XIX wieku było rzeczą bardzo modną), musimy sobie powiedzieć, że wszystko to, co o Szekspirze wiemy, streszcza się niemal w tych słowach: William Shakespeare, twórca dramatów, wydanych w zbiorowem wydaniu z r. 1623, urodził się 26 (23?) kwietnia 1564, umarł 23 kwietnia 1616.
 Tak zwana teorja Bacona. Ten brak wszelkich dokładnych szczegółów z życia poety pozwolił nawet na stworzenie teorji, która w samym swoim zarodku