Strona:Wilhelm Feldman-My artyści.djvu/063

wrażenie. Szkoda tylko, żeś jednej z tych wierzb nie dał zarysów ducha lub wisielca… Toby dopiero była „Samotność“ w znaczeniu wyższem, metafizycznem… Pomyśl: duch zaklęty, potępieńczy…
 MIROSZ: Ej, daj mi spokój z swoją metafizyką! Dla mnie światło księżycowe, co się roztoczyło nad drzewem, więcej warte, niż wszystkie twoje filozofie. Idee zostawiam impotentom, takim jak Bodenius.
 ALFRED: Toś głupi, Mirosz.
 BODEŃCZYK (wstaje z zadumy): Czy do mnie coś? Szkoda, żeście mnie oderwali… Byłem z Tannhäuserem… Pielgrzymowałem do miejsc świętych. Od wczora ani na chwilę z nim się nie rozstałem.
 ALFRED: Dlategoś nie poszedł w nocy z nami do kawiarni?
 BODEŃCZYK: Do białego ranka pisałem. (Prędko zmienia temat). Ale, ale, nie traćmy czasu.
 SWARA: Tembardziej, że nie mam go dużo. Muszę jeszcze wrócić do redakcyi, tłumaczyć wieczorne depesze. Wyciąga papier). Słuchajcie, przeczytam wam nowy mój cykl sonetów. Tytuł: „Czarny grobowiec".
 MIROSZ: Coo?
 SWARA (czyta):

Otom na wieki wmurowan w grobowiec,

Grozą obłędnych tajemnic obleczon…

Oto przedemną wężowy manowiec —