Strona:Wiktor Hugo - Rzeczy widziane 1848-1849.djvu/31

Poznałem w nim mego dobrego przyjaciela, Antoniego Thouret.
 Thouret jest gorącym republikaninem. Chodził od rana z dzielnicy do dzielnicy, przemawiając od gromady do gromady. Pytam go:
 — Powiedz mi, czego wy ostatecznie chcecie? Czy republiki?
 — O! nie — rzecze — nie teraz, jeszcze nie. Ale chcemy reformy, i nie tylko praw, o ba! prawa — nam trzeba całkowitej roformy, rozumiesz mnie? A choćby i głosowania powszechnego?
 — To i dobrze! — odrzekłem, ściskając dłoń Thouret’a.
 Przez całą długość wybrzeża snuły się patrole, a tłum krzyczał: Niech żyje wojsko! Sklepy były pozamykane, a okna pootwierane.
 Na placu Châtelet słyszałem człowieka, mówiącego do gromady:
 — To rok 1830!
 Skręciłem ku Ratuszowi przez ulicę de Saint-Avoye.
 W Ratuszu wszystko spokojne.
 Dwaj gwardziści narodowi stali przed kratą, a na ulicy Saint-Avoye barykad nie było.
 Na ulicy Rambuteau kilku gwardzistów przechodziło się tam i napowrót przy szablach.
 W dzielnicy du Temple bębniono do apelu.
 Aż do tej chwili rząd próbował obejść się bez gwardyi narodowej. Byłoby to może rozsądnie. Gwardya narodowa w wielkiej liczbie miała przyjąć