Strona:Wiktor Hugo - Nędznicy cz5.pdf/323

 — Co to? — zawołała Cozetta wchodząc — nie ma krzeseł? gdzie się podziały?
 — Nie ma ich — odpowiedział Jan Valjean.
 — A to co znowu! Jan Valjean wybąkał:
 — To ja powiedziałem Baskijczykowi, żeby je zabrał.
 — Z powodu?
 — Bo dziś zabawię tylko kilka minut.
 — To jeszcze nie powód, by rozmawiać stojący.
 — Zdaje się, że Baskijczyk potrzebował tych krzeseł do salonu.
 — Na co?
 — Zapewne macie dziś gości.
 — Żadnych.
 Jan Valjean nie wiedział już, co powiedzieć.
 Cozetta wzruszyła ramionami.
 — Kazać zabierać krzesła! Dawniej kazaliście zgasić ogień na kominku. Co za dziwactwo!
 — Żegnam — szepnął Jan Valjean.
 Nie powiedział: żegnam cię, Cozetto, ale też nie miał siły powiedzieć: żegnam panią.
 Wyszedł znękany.
 Tym razem zrozumiał.
 Nazajutrz nie przyszedł. Cozetta spostrzegła to dopiero wieczór.
 — Ale — rzekła — pan Jan dziś nie był.
 Ścisnęło się trochę jej serce, ale rozerwał ją zaraz pocałunek Marjusza.
 Następnego dnia także nie przyszedł.
 Cozetta nie zważała na to, bawiła się wieczór, spała w nocy jak zwykle i przypomniała sobie dopiero się obudziwszy. Była tak szczęśliwa! Posłała zaraz Nicolettę do pana Jana dowiedzieć się czy nie chory, i dlaczego nie był wczoraj. Nicoletta przyniosła odpowiedź od pana Jana. Był zdrów, ale zajęty. Wkrótce przyjdzie. Jak tylko będzie mógł najprędzej. Zresztą wyjedzie w drogę. Pani przypomni sobie, że ma zwy-